Ik had even tijd nodig om de afgelopen 6 maanden te laten bezinken. Ik deel er graag een stukje van in deze maand. Februari komt van februare, wat ‘reinigen’ betekent. Heel passend omdat het voelt dat ik in het begeleiden van mensen mijn eigen spiegel een stukje helderder heb gekregen door het volgen van een integrale traumaopleiding afgelopen jaar.
Trauma is een vaak makkelijk gebruikt woord dat te pas en te onpas toegepast wordt. Niet alles is een trauma. Aan de andere kant is het ook niet zo dat er alleen maar sprake is van trauma in gevallen van seksueel misbruik of andere vormen van geweld. Trauma in de context van coaching wordt vooral gebruikt om aan te duiden wat er gebeurd is of niet gebeurt is na een heftige gebeurtenis. Wat dit dan ook is. Wanneer er direct juiste hulp is om de heftige gebeurtenis te verwerken zal de impact en de gevolgen van de gebeurtenis veel minder groot zijn dan wanneer deze er niet is. Als de heftige gebeurtenis er niet mag zijn, wordt ontkend of verborgen blijft kan er geen verwerking plaatsvinden. De impact sluimert echter wel, bewust of onbewust.
Als coach is het een must om je eigen levensgeschiedenis helder te hebben. Als een rode lijn door mijn geschiedenis liep het onderwerp onveiligheid. Als jong meisje kreeg ik te maken met een enge man die mij tussen de middag steeds op straat opwachtte. Ik moest dan stoppen en hij stelde mij dan allerlei vragen of staarde mij alleen maar aan. Ondanks dat ik na een aantal keren dit met mijn ouders deelde en er een politiezaak van werd gemaakt, veranderde de wereld van kleur en ben ik over mezelf gaan geloven dat ik het niet goed had gedaan. Ik was namelijk steeds heel vriendelijk tegen de man in de hoop dat het stopte, maar toch bleef hij steeds maar weer op mij wachten. De reden dat ik dacht dat ik altijd vriendelijk en beleefd moest zijn, kwam doordat mijn ouders dit goed bedoeld aan mij hadden meegeven.
De gedachte ‘ik heb het niet goed gedaan’ en ‘de wereld is onveilig’ zorgde ervoor dat ik vooral erg moest opletten en mijn best moest doen. Hier kwam een andere overtuiging bij dat ik ‘het leven alleen moest leven’ toen ik als 10-jarig meisje plots niet meer de jongste was door de geboorte van mijn broertje en mijn moeder daar erg druk mee was. De opgave ‘Ik moet het goed doen en vooral ook alleen in een onveilige wereld’ was geen makkelijke. Deze gespannen houding had ook impact op mijn lichaam.
Tijdens de opleiding is er ruimte gekomen om naar de heftige gebeurtenissen in mijn leven te kijken en patronen zijn zichtbaar geworden. Ik heb kunnen rouwen over wat ik verloren heb door de jaren heen. Traumatische gebeurtenissen heb ik nog meer mogen insluiten in mijn leven in plaats van er steeds van weg te gaan. Daardoor ben ik als mens heler geworden en dat betekent dat het gezonde deel in mij daardoor meer ruimte krijgt.
Esther
