Op de valreep iets over innerlijke groei in april! De herkomst van de naam april is onzeker. Er lijkt een verband te zijn met het Latijnse woord aperire, wat ‘openen’ betekent, ter aanduiding van de ontluikende natuur. Ook wordt wel een verband verondersteld met apricus, een Latijns woord voor ‘door de zon beschenen’. Een maand met prachtige betekenissen dus! De natuur ontluikt en eindelijk schijnt de zon! En dat is wat we nodig hebben, zonlicht en warmte. Het geeft letterlijk energie. Het is ook nog eens zo dat april mijn geboortemaand is. Een heerlijke maand om het leven te vieren!
Leven. Ik weet goed hoe het voelt als dat leven ineens heel kwetsbaar en onzeker is. Als meisje van 17 werd het erg donker in mijn hoofd en hoefde het leven van mij niet meer zo. Achteraf weet ik dat ik een uitweg zocht voor allerlei overweldigende emoties waar ik geen raad mee wist. Ontsnappen leek een oplossing, maar ik schrok zo van die gedachte dat ik bleef doorworstelen. Iets in mij wilde blijven leven. Toen ik 37 jaar was, werd mijn leven nogmaals bedreigd. Dit keer niet door depressieve gedachten, maar door borstkanker. Ik heb nog nooit eerder zo sterk de wil gevoeld om te blijven leven. Een strijd begon. Niet tegen kanker, maar wel een strijd in mijn hoofd. Ga ik beter worden? Wat kan ik zelf doen en wat mag ik loslaten? Wat kies ik om te geloven? Wie laat ik toe in dit proces?
Hoe dan ook, ik wilde dit overleven. Een intense reis begon met chemo’s, operaties, sporten en ondersteunende behandelingen. Toen alles voorbij was zat ik met een vraag: hoe kan ik vanuit zo’n heftige periode weer gaan leven? En durf ik eigenlijk wel ten volle verder te leven?
Ik heb ervaren dat de lijn tussen leven en overleven best dun is. Plots kan je zomaar in de zo noodzakelijke overleving schieten. En als dat een tijdje duurt is het best lastig om dat weer los te laten. Ik ontdekte dat ik eigenlijk al veel langer in de overlevingsstand stond. Eigenlijk al sinds ik een klein meisje was.
Ik heb ervaren hoe waardevol coaching kan zijn bij dit soort vragen. De begeleiding zorgde ervoor dat ik meer inzicht kreeg in wie ik ben, wat ik denk en onbewust allemaal doe. Ik ontdekte niet helpende patronen en begon te zien waar die vandaan kwamen. De inzichten en aandacht hebben mij geholpen om mijn hoofd weer met mijn hart te verbinden om zo het leven ten volle te kunnen omarmen. Dat vraagt heel veel oefenen, nog steeds. Want oei… dat overlevingsstandje voelt ook best vaak nog heel vertrouwd.
En nu de zon in, het leven vieren, tussen de buien door!
